Θεόδωρος Κανδηλιώτης: "Να χτίσουμε μια κοινωνία που να μην λειτουργεί με το φόβο του θανάτου, αλλά με τη χαρά της ζωής πριν το θάνατο."

2020-05-26

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός ως ΚΑΔ στην εφορία ή ταμπέλα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Το φθάσιμο στο φως όμως είναι πάντα το ζητούμενο του ηθοποιού ο οποίος σέβεται την τέχνη του, τον εαυτό του και κυρίως το κοινό. Η σκηνή είναι μια αέναη πάλη με το σκοτάδι του κόσμου και της ψυχής μας. Αν νικήσεις τους φόβους σου ίσως να μπορέσεις να γίνεις αφορμή να το κάνουν κι οι θεατές.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Τις μέρες που ζούμε και που έχουν ήδη γίνει μήνες και χρόνια, δεν ξέρω αν το σωστό ή το ωφέλιμο αν θέλετε, είναι να τις χαρακτηρίζουμε «δύσκολες». Το «δύσκολο» είναι κάτι πολύ γενικόλογο και ασαφές. Έχω την εντύπωση ότι ζούμε καιρούς που μια νέα κοινωνία πασχίζει να εκθρονίσει την υπάρχουσα. Μια νέα κοινωνία που ελπίζω ότι στηρίζεται στην ολοένα κι αυξανόμενη στον πληθυσμό του πλανήτη, συνειδητοποίηση της ματαιότητας του υλικού πολιτισμού και της ηθικής του Εμπορίου. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στους νέους ανθρώπους, με τους οποίους έχω τη χαρά να μπορώ ακόμα να συναναστρέφομαι, βλέπω έντονη την αποδοκιμασία των προτύπων της βλαχομπαρόκ, επιτρέψτε τον αδόκιμο και άκομψο όρο, νοοτροπίας του νεοέλληνα του περασμένου αιώνα. Θα αργήσουν ίσως ν' αλλάξουν τα πράγματα, αλλά θ' αλλάξουν. Κι οι μέρες που ζούμε θα γίνουν σίγουρα καλύτερες, αν μπούμε στη διαδικασία να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα... Με αυτοκριτική, ενδοσκόπηση και ακόρεστη διάθεση για πραγματική ζωή!

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Η Τέχνη μπορεί τα πάντα και τίποτα. Τα πάντα όταν γίνεται από καλλιτέχνες και ωραίους τρελούς κι εραστές της ομορφιάς και τίποτα όταν βρίσκεται στα χέρια καιροσκόπων, κερδοσκόπων και νάρκισσων. Η Τέχνη πάντα κάπου θα υπάρχει και θα προσπαθεί να επικοινωνήσει. Ας κάνουμε κι εμείς, κοινό και παλαβιάρηδες, μια έντιμη προσπάθεια, μια απόπειρα επαναπροσδιορισμού.

Πού βρισκόσασταν πριν την πανδημία;

Κυρίως μεταξύ Αθήνας και Πάτρας, όπου από φέτος ξεκίνησα σε συνεργασία με το θέατρο «Γραμμές Τέχνης» το δικό μου Εργαστήριο Υποκριτικής, ενώ παράλληλα σκηνοθέτησα τη μαύρη κωμωδία «Οιστρογονιάζουσες», αλλά και την οικογενειακή κωμωδία «Ολόγυρα Ολότελα Ολόιδιοι», που έχω συγγράψει με την Κατερίνα Τσατσαράγκου, καθώς και την «Εποχή του κυνηγιού» του Γιάννη Σκαραγκά. Στις «Οιστρογονιάζουσες» έπαιξα κιόλας, ίσως αυτό ακούγεται συγκεντρωτικό εκ μέρους μου, αλλά δεν είναι, η ανάγκη βλέπετε!!! Όλα τελείωσαν πριν ή με την πανδημία!!!

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Γιατί όλοι εμείς που τον υπηρετούμε, διαχρονικά, έχοντας ανεχτεί την προχειρότητα, την ευτέλεια και την άρπα κόλλα που κυριαρχεί στις περισσότερες παραγωγές, έχουμε δώσει, εσφαλμένα, την εντύπωση ότι το «σπορ» είναι εύκολο και μπορεί να το κάνει ο καθένας. Ακόμα και τώρα, που καλώς ή κακώς τα θέατρα έκλεισαν και βρεθήκαμε στο δρόμο χωρίς καμία μέριμνα ή στήριξη, θα δυσκολευτούμε πολύ και πολλοί να μη γίνουμε ζήτουλες και απολέσουμε την ήδη πληγωμένη αξιοπρέπεια μας.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Την ονειρική αίσθηση της πραγματικότητας, όταν χρειάστηκε να αντικαταστήσω για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, πριν τρία χρόνια, τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στο ρόλο του επιθεωρητή Πορφύρι Πετρόβιτς, στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, στο θέατρο «Άνεσις». Με μία πρόβα! Τρίτη βράδυ πήρα το κείμενο, Τετάρτη μεσημέρι πρόβα, το ίδιο απόγευμα παράσταση! Πάτησα στη σκηνή, περίπου σε κατάσταση REM!!! Δεν θα σας πω αν και τι κατάφερα, όσοι το είδαν, το είδαν...!

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Να είμαι υγιής, όπως και όλοι μας, και από 'κει και πέρα ότι σχέδια προκύψουν, προκύπτουν ή υφίστανται, θα πάνε αναγκαστικά πλέον, βήμα-βήμα και θα τα παλέψουμε ημέρα με την ημέρα. Έχω την τύχη και την ευτυχία να συνεργάζομαι και να βρίσκομαι ανάμεσα σε αρκετούς ικανούς και φιλότιμους ανθρώπους, τους οποίους θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω δημόσια μέσα από το siteσας, για την παρουσία τους στην καριέρα και στη ζωή μου. Ας μην αναφέρω ονόματα, ξέρουν αυτοί...

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να δοκιμάσουμε να χτίσουμε μια κοινωνία που να μην λειτουργεί με το φόβο του θανάτου και της όποιας πιθανής ή απίθανης ζωής μετά απ' αυτόν, αλλά με τη χαρά της ζωής πριν το θάνατο. Της Δημιουργίας, της Γνώσης, του Ταξιδιού, της Αγάπης, της Προσωπικής βελτίωσης και εξέλιξης, που αργά ή γρήγορα θα γίνει και καθολική!

Ευχαριστώ πολύ,

Θεόδωρος Κανδηλιώτης

© 2018 Duende-Η δύναμη της Τέχνης Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε