Σταύρος Μαυρίδης: "Αν δεν υπάρχει πάθος μην προχωράς!"

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Σταύρο μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Η απάντηση μου... μια λέξη αντί για 5...Η ΠΟΡΕΙΑ!

Ανέκαθεν στόχευα ώστε να πετύχω την δική μου Ιθάκη...μέσα από έναν άξονα εμπειριών, ταξίδι μπορείς να πεις με μια καθαρότητα ψυχής...

Μπορεί να σας ακούγεται λίγο μπερδεμένο όλο αυτό, αλλά ο στόχος μου ήταν να βγω αλώβητος...

Άλλοτε το ταξίδι αυτό ήταν γλυκό, ευοίωνο, αλλά υπήρξαν και οι δύσκολες συνθήκες, οι καταιγίδες, τα μπουρίνια... Με καθόριζε κάτι, αυτό ήταν το πάθος για την δουλεία μου, άσε τα λειτουργήματα που λένε άλλοι. Αν δεν υπάρχει πάθος μην προχωράς!

Για να αντέξει ένας ηθοποιός με υγιείς πορεία μέσα στον χώρο τι πρέπει να έχει στις «αποσκευές» της ζωής και της ψυχής του;

Λένε οι στίχοι σε ένα υπέροχο τραγούδι του Γιώργου Νταλάρα:

«Από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές!!!»

ΦΩΤΙΕΣ...!!

Όλη η πορεία μας, το ταξίδι μας είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε.... είναι οι προσωπικές μας φωτιές! Φωτιές που εμείς αναζητούμε, εμείς τις ερευνούμε, όσο καμιά φόρα κι αν τις αμφισβητούμε! Είμαστε δέσμιοι των ονείρων μας!

Σαφώς κάποια φωτιά θα μας "κάψει", η Τέχνη! Η Τέχνη είναι σαν τον Έρωτα...! Όταν είμαστε ερωτευμένοι είμαστε τρελοί, δεν ξέρουμε τι κάνουμε, ξαναβρίσκουμε τις αρχέγονες ρίζες, ή αν θέτε καλύτερα γινόμαστε παιδιά. Μονό που τα παιδιά έχουν αθωότητα, ο Έρωτας δυστυχώς έχει μόνο πάθος.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού; Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Καλύτερη μπορεί να γίνει η μέρα μας με ένα βιβλίο, μια ταινία, διαδικτυακή πλέον παράσταση-που προσωπικά δεν την πιστεύω γιατί η ζωντανή επαφή με τον θεατή δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Έτσι νομίζω οτι μπορεί να ομορφύνει η μέρα μας, έστω για λίγο, προσπαθώντας να ξεφύγουμε από το σκοτάδι... Συγχωρέστε με, αλλά ακόμη κι εγώ μπερδεμένα τα έχω...Όταν είσαι συνεχώς κλεισμένος τα συναισθήματα αλλάζουν συνεχώς και η ψυχολογία ταράζεται. Πιστεύω μόνο με δύναμη και υπομονή θα φτάσουμε αισίως σε αυτό το δύσκολο "τέλος του παιχνιδιού"! Η ζωή είναι όνειρο...απλά εμείς θα πολεμήσουμε αυτόν τον ύπουλο εχθρό.

Πού βρισκόσασταν πριν την πανδημία;

Πριν την πανδημία ήμουν στην παράσταση ΑΛΑΝΤΙΝ(Θέατρο για παιδιά) σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη... Χειμωνιάτικη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα!!

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Στην υποκριτική καταφεύγουν όσοι ακόμη αισθάνονται ελευθερία!!

Στην υποκριτική λαμβάνουν μέρος όσοι πιστεύουν οτι θέλουν να ανιχνεύσουν τον κώδικα μιας διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, πέρα από αυτό που είμαστε στην καθημερινότητα μας!!

Η υποκριτική, το πιστεύω αυτό ακράδαντα, αντλεί σπουδαία πράγματα από την Ψυχιατρική!! Αυτό το βλέπουμε όταν ένας ηθοποιός καλείται να παίξει, ερμηνεύσει "τρελό". Στη σκηνή όλοι οι ηθοποιοί τρελαίνονται στο να ερμηνεύσουν ρόλο τρελού. Είχα την τύχη το 1988 «ΑΛΕΞΗΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»(ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Γ.ΡΕΜΟΥΝΔΟΥ) με ΠΑΡΑΒΑ ΣΤΑΥΡΟ-ΑΝΝΑ ΦΟΝΣΟΥ -ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟ να ερμηνεύσω τον ρολό του τρελού του χωριού, τον ΜΙΜΗΘΟ.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Όταν με το καλό τελειώσει ο πανικός που ζούμε θα συνεχίσω με τις παρουσιάσεις του βιβλίου <<ΜΕΘΕΞΗ ΟΝΕΙΡΩΝ>>....Σε μορφή θεατρικού αναλόγιου.

Συζητώ επίσης κάποια πρόταση για χειμώνα πλέον, αλλά τα πράγματα είναι ρευστά...

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Όλο αυτό το διάστημα ο καθένας από εμάς πιστεύω οτι έκανε μια εσωτερική ανασκόπηση. Συνομιλήσαμε όλοι αρκετά με τον εαυτό μας, νοιαστήκαμε λίγο παραπάνω για το πως παίρνει ο συνάνθρωπος μας...

Μια νέα πιο ουσιώδης ζωή μπορεί και να είναι με αυτή την μορφή!

Θα ήθελα τελειώνοντας να σας ευχαριστήσω, ανακάλυψα μια καινούργια φίλη, παρά μια δημοσιογράφο!