Ροζαλία Μιχαλοπούλου: "Όποιος ασχολείται με την υποκριτική τέχνη πρέπει να φέρει έναν εσωτερικό κόσμο πλούσιο σε συναισθήματα, ερεθίσματα και εικόνες."

Από την φωτογράφηση της ομάδας Φλου 

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός για μένα είναι ένα επάγγελμα, όπως όλα. Αυτό που διαφοροποιεί τη φύση της δουλειάς μας είναι η καλλιτεχνική της υπόσταση και κατεπέκτασιν το γεγονός οτι μας δίνεται ένα βήμα για να επηρεάσουμε τον κόσμο. Γι' αυτό και πιστεύω ότι όποιος ασχολείται με την υποκριτική τέχνη, αλλά και την τέχνη γενικότερα, πρέπει να φέρει έναν εσωτερικό κόσμο πλούσιο σε συναισθήματα, ερεθίσματα και εικόνες ώστε να τα μεταφέρει στο ευρύ κοινό.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Εδώ και ένα χρόνο ασχολούμαι αποκλειστικά με την Ομάδα Φλου. Τα μέλη της Βερόνικα Δαβάκη, Ελένη Δαφνή, Δημήτρης Μαγγίνας , Αλέξανδρος Πέρρος κι εγώ ολοκληρώσαμε ένα κύκλο 30 ραδιοφωνικών εκπομπών στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ, με τίτλο ''Πες μου ένα παραμύθι'' . Πρόκειται για παραμύθια από όλο τον κόσμο διασκευασμένα για ραδιοφωνικό θέατρο.  

Ο κατα φαντασίαν ασθενης, Μολιέρος /ΚΘΒΕ (σκην.Σωτήρης Χατζάκης) 

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Δυστυχώς πιστεύω ότι τα κίνητρα για να ασχοληθεί κάποιος με την υποκριτική είναι ως επί το πλείστον λανθασμένα και εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανάγκης για δημοσιότητα. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς κρύβει μια βαθιά επιθυμία να ενταχθεί σε αυτό που ονομάζεται showbiz (που κατά τη γνώμη μου ουδεμία σχέση έχει με την ουσία της υποκριτικής τέχνης) και γι' αυτό επιλέγει να ασχοληθεί με το θέατρο.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Τα δικά μου συναισθήματα μετά το τέλος μιας παράστασης είναι πάντοτε διττά. Αφενός είναι η πληρότητα, η ικανοποίηση ότι ο στόχος επετεύχθη ειδικά όταν η παράσταση επικοινωνεί με το κοινό . Αφετέρου με διακατέχει ένα αίσθημα ματαιότητας για τη φύση της δουλειάς μας γενικότερα. Αυτό το εύθραυστο και ευάλωτο της θεατρικής πράξης που γεννιέται και πεθαίνει τόσο εύκολα...

Εκκλησιάζουσες ,Αριστοφάνης/ Εθνικό Θέατρο (σκην. Γιάννης Μπέζος) 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Κάθε παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, έχει πνοή, οπότε το αναπάντεχο είναι σύνηθες στη δουλειά μας. Μου έχει συμβεί συνάδελφος να ξεχάσει τα λόγια του, να ξεχαστεί και να μη βγει στη σκηνή...

Κάποτε σκάλωσε η περούκα που φορούσα στο σκηνικό ! Βγήκα από τη σκηνή και η περούκα έμεινε εκεί!

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσο πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι! Το πιστεύω! Το θέατρο είναι μια μορφή τέχνης που άντεξε σε πολύ δύσκολες περιόδους. Πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές αναταράξεις πυροδοτούν την ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση αφενός και αφετέρου ωθούν το κοινό στην αναζήτηση τρόπων διαφυγής μέσω της τέχνης.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Τ α σχέδιά μου σχετίζονται με την Ομάδα Φλου. Μαγειρεύουμε ήδη το επόμενο βήμα της ομάδας που ακόμα όμως δεν είναι ανακοινώσιμο!

Όσο για την επιθυμία μου είναι μόνο μία, να έχουμε την υγεία μας!

Ηχογραφόντας για την ΕΡΤ 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θέλω να μοιραστώ με τους αναγνώστες σας μερικούς στίχους από το ποίημα του Βύρωνα Λεοντάρη Αποχρωματισμοί ,που τον τελευταίο καιρό με απασχολεί.

"Θα ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως

Μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή

-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,

Άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως...''

Ο κύριος Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι, Μπρεχτ/ΚΘΒΕ (σκην. Κώστας Καζάκος)