Μαρία Κωνσταντά: "Για να είσαι ηθοποιός καταβάλλεις ένα κόστος που είναι επίπονο, αυτό του εαυτού σου που δεν θα σου γυρίσει κανένας πίσω."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Είχα ακούσει μια συνέντευξη του Βασίλη Παπαβασιλείου ο οποίος μέσα στα λεγόμενά του είπε κάτι που με κάποιο τρόπο με μετακίνεισαι. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «Εγκυμονώ έναν γιο, εγκυμονώ μία κόρη. Ηθοποιός είναι αυτός που εγκυμονεί τον εαυτό του.» Με αφορμή αυτό έκανα την σκέψη, χωρίς να γίνομαι αγνώμονας των υπολοίπων επαγγελμάτων και του κόπου που ρίχνουν οι άνθρωποι για αυτά, πως για να είσαι ηθοποιός καταβάλλεις ένα κόστος που είναι επίπονο. Το κόστος του εαυτού σου που δεν θα σου γυρίσει κανένας πίσω. Γιατί καλώς ή κακώς, είναι κάτι που δεν επιστρέφεται. Δίνεις ανιδιοτελώς το όλον σου σε κάτι άυλο που κρατάει για κάποια στιγμή. Και που όμως για σένα είναι πολύτιμο και αρκετό. Δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για όλα. Άλλος εγκυμονεί έναν καινούργιο άνθρωπο και άλλος έναν καινούργιο εαυτό.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Είναι θέμα οπτικής. Αν θέλεις να δεις το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Δεν ξέρω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες ανήκω, ούτε έχω να προτείνω κάποιο εγχειρίδιο αισιοδοξίας. Τον τελευταίο καιρό όμως ακολουθώ τις συμβουλές ενός πολύ καλού μου φίλου, από ένα βιβλίο που μιλά για την φιλοσοφία των Τολτέκων, να μην παίρνω τίποτα προσωπικά και να μην κάνω υποθέσεις. Τα καταφέρνω με μεγάλη αποτυχία.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Διάβασα πριν δύο χρόνια την Σκακιστική Νουβέλα του Στέφαν Τσβάιχ, στο οποίο κείμενο ο κεντρικός ήρωας όντας κλεισμένος σε ένα κελί από το ναζιστικό καθεστώς βρίσκει ένα βιβλίο, το οποίο είναι μια συλλογή παρτίδων σκάκι. Σε ένα κελί ανήλιαγο και μη προσφιλές προς την ανθρώπινη φύση παίζει σκάκι με αντίπαλο τον εαυτό του, διαχωρίζοντας την ψυχή του στο λευκό και στο μαύρο «εγώ». Το βιβλίο ήταν το μοναδικό ζωντανό κομμάτι στο οποίο μπορούσε εξασκήσει την σκέψη του και να κρατήσει τα λογικά του. Τελικά ελευθερώνεται.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Επειδή δεν είναι στη φύση μου να κινδυνολογώ , ήμουν από τους τελευταίους που κατάλαβαν την σοβαρότητα της πανδημίας. Δεν πίστευα στο γενικό lockdown της χώρας, πόσο μάλλον του οικουμενικού lockdown που ακολούθησε. Μέχρι την ημέρα που έκλεισαν τα μαγαζιά και τα θέατρα. Ήμουν σε μία παράσταση στο Θέατρο 104, πήγαινα σε ακροάσεις με στόχο τις καλοκαιρινές περιοδείες, μόλις είχα επιστρέψει από ένα σύντομο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη, έβλεπα τους φίλους μου, πήγαινα σινεμά, η ζωή μου κυλούσε με γρήγορους και καθημερινούς ρυθμούς. Ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Αυτό δεν το γνωρίζω. Έχω κάπως απομακρυνθεί πια από τις σχολές, από τον τρόπο διεξαγωγής εισαγωγικών εξετάσεων, από το πόσες σχολές υπάρχουν. Δεν το παρακολουθώ με εγγύτητα. Μακάρι να υπάρχουν σχολές που προετοιμάζουν νέους ανθρώπους πνευματικά, μεθοδικά και ενημερωμένα. Αλλά ταυτόχρονα και παιδιά που ακολουθούν αυτή την επιλογή γιατί τους συγκινεί, συν-κινεί, με την έννοια της ταυτόχρονης κίνησης, νοητικά και συναισθηματικά. Θα ήταν ευτυχές.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Το καλοκαίρι του 2015 ήμουν στην καλοκαιρινή περιοδεία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος « Η Ιφιγένεια στην Χώρα των Ταύρων» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Η παράσταση αυτή προοριζόταν για την Επίδαυρο, ήμασταν δεκαπενταμελής χορός με ξυρισμένα κεφάλια, γυμνοί και θα παίζαμε οι περισσότεροι για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Στην πάροδο η σκηνή ήταν υποφωτισμένη και εμείς στην είσοδο μας, που μπαίναμε γυμνοί, είχαμε τρία λεπτά πάνω στην σκηνή για να ντυθούμε. Όποιος δεν προλάβαινε να ντυθεί θα έπαιζε γυμνός σε όλη την υπόλοιπη παράσταση. Στην πρεμιέρα μας στην Επίδαυρο από το άγχος μας και το σκοτάδι στη σκηνή, δεν βλέπαμε τίποτα, με αποτέλεσμα όταν άνοιξαν τα φώτα οι μισοί δεν φορούσαν ρούχα και οι άλλοι μισοί φορούσαν ρούχα άλλων. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Ανήκω στους Papalangki και στις 26/6 ανεβάσαμε στο ΚΕΘΕΑ του Γυναικείου Καταστήματος Κράτησης Ελεώνα Θήβας την παράσταση «Κοινός Λόγος» σε σκηνοθεσία Τάσου Αγγελόπουλου. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να ψάχνουμε την σχέση με την ετερότητα, με το μυστήριο, δηλαδή με το μέλλον, με αυτό που μέσα σε έναν κόσμο που όλα είναι εδώ, δεν είναι ποτέ εδώ.