Λεωνίδας Κοσκινάς: "Να είμαστε λιγάκι πιο ανθρώπινοι, είμαι σίγουρος πως μπορούμε!!"

Ποια είναι τα ερεθίσματα που σε οδήγησαν να εκφραστείς με τι γραπτό λόγο;

Η προσωπική -βαθιά- μου ανάγκη να επικοινωνήσω τους φόβους, τους προβληματισμούς, τις υπαρξιακές αγωνίες μου. Φανταστείτε ένα ηφαίστειο, του οποίου η λάβα κοχλάζει για καιρό, και κάποια στιγμή ξυπνάει, ενεργοποιείται κι αρχίζει να ξεχύνεται... (στη δική μου περίπτωση χωρίς καταστροφικές συνέπειες, νομίζω!)

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο της ζωής σας το όποιο να έπαιξε ενεργό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την γραφή;

Κάποιο πρόσωπο συγκεκριμένο δεν υπήρξε, όχι άμεσα τουλάχιστον. Έμμεσα όμως ναι. Εννοώ πως κάποιοι άνθρωποι, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν καθοριστικόρόλο στη ζωή μου, (είτε βρίσκονται ακόμη σε αυτήν, είτε όχι). Έχουν τη δική τους -μοναδική- θέση στη καρδιά μου, συνεπώς και στα γραψίματα μου. 

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Η έμπνευση είναι κάτι ακαριαίο, δεν μπορεί να περιμένει. Είναι αερικό. Οφείλεις να την γραπώσεις στη στιγμή. Διαφορετικά εξαφανίζεται, με τον ίδιο τρόπο που εμφανίστηκε. Ακαριαία. Έμπνευση για εμένα είναι ένα καταπράσινο τοπίο, μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια ειλικρινής συγκίνηση, ένα δάκρυ, μια λέξη, η ευγένεια, ένα τραγούδι.

Ασχολείστε με την ποίηση. Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;

Σαφώς είναι ένα ψυχικό αποτύπωμα. Είναι βίωμα, είναι σκέψη, προβληματισμός, συναίσθημα, κραυγή. Στα περισσότερα από τα ποιήματα μου γράφω σε πρώτο πρόσωπο ενικού. Όχι τυχαία. Επιδιώκω, όσο μπορώ, να είμαι ειλικρινής. Πρώτα πρώτα με τον εαυτό μου κι ύστερα με τους ανθρώπους γύρω μου, αλλά και με όσους διαβάσουν την πρώτη μου ποιητική συλλογή.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που δυσκολεύει τη γραφή σας;

Ίσως να υπάρχει ναι. Κάποιες φορές βιώνω με περισσότερο δραματικό τρόπο κάποιες καταστάσεις, απ' όσο ίσως θα τους άξιζε. Θα προτιμούσα μια καλύτερη οριοθέτηση εκ μέρους μου.

Μιλήστε μας για το πρώτο σας βιβλίο. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Το «...χωρίς ζώνη ασφαλείας», απ' τις εκδόσεις Άπαρσις, είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή. Τα περισσότερα ποιήματα τα έγραψα σε μια μεταβατική για εμένα περίοδο (2013-14-15). Αποτυπώνουν μια προσπάθεια μετάβασης. Μετάβαση απ το σκοτάδι προς το φως. Στην προσπάθεια αυτή συνυπάρχουν το συναίσθημα της μοναξιάς και ο πόνος των απωλειών.Αυτό που θέλω να πω στον αναγνώστη είναι πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του προκειμένου να νιώσει έτοιμος να βγει προς τα έξω, στο ξέφωτο. Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να βουτήξεις βαθιά μέσα σου κι αυτό ίσως να είναι επίπονο, μα ύστερα θα καταλάβεις πως άξιζε τον κόπο.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Αγαπημένη φράση δεν έχω. Έχω όμως αγαπημένο ποίημα και ποιητή.

Φεγγάρι πεθαμένο μου για ξαναβγές και πάλι

θέλω να δω το αίμα σου δεν έκαιγες λυχνάρι

φώτιζες

το φοβισμένο πρόσωπο θέλω να δω

το φοβισμένο πρόσωπο

τώρα πάλι και πάλι

τότε

όλο το σώμα μου ήταν μια πληγή

φεγγάρι

μια πηγή

και φώτιζε της νύχτας το σκοτάδι

Φεγγάρι πεθαμένο μου θέλω να δω το αίμα σου

τώρα

πάλι και πάλι.

[Μίλτος Σαχτούρης. Η πηγή]

Ετοιμάζεται κάποιο καινούργιο έργο;

Συνεχίζω να γράφω ναι. Κυρίως ποιήματα, όμως έχω διάφορες ιδέες και αρκετή έμπνευση αυτή τη περίοδο. Μα το «πρωτότοκό» μου «παιδί» δεν έχει ακόμη κλείσει έναν χρόνο ζωής. Δε με βιάζει τίποτα. Το καθετί στη στιγμή του!

Κλείνοντας ποια ευχή θα κάνετε για τους αναγνώστες μας;

Να είμαστε λιγάκι πιο ανθρώπινοι. Είμαι σίγουρος πως μπορούμε!!