Κάλλυ Κυριακού: "H υποκριτική είναι ο δρόμος ο προσωπικός από τα σκοτάδια σου στο φως."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Αγαπημένος Χατζιδάκις... Αυτόν τον στίχο θα τον συνέχιζα λέγοντας ο δρόμος ο προσωπικός από τα σκοτάδια σου στο φως. Καθώς έχεις να παλέψεις με τους δαίμονες σου και κυρίως με το εγώ σου για να ποιήσεις ήθος να πλάσεις έναν χαρακτήρα, έναν ρόλο. Και θα δανειστώ τη λέξη και την έννοια που φέρει το φως ως την γνώση εαυτού πρώτα και εσωτερικά ψυχικά δηλαδή, καθώς και τη γνώση των μέσων της ομιλίας, των εκφράσεων, των κινησεων του σώματος. Είναι μια σπουδή συνεχόμενη που ξανά μαθαίνεις τον εαυτό σου, να κάνεις τα πάντα από μηχανικά συνειδητά, έτσι ώστε να καταφέρεις όπως κάθε τέχνη να μετακινήσεις κάποιον να τον συν-κινήσεις. Ευλογία όταν συμβαίνει αυτό! Σίγουρα είναι ευλογία επίσης να καταφέρεις να ζεις από αυτό που αγαπάς, όμως πολύ παρεξηγημένο να θεωρείται ανέμελο επάγγελμα, ή ότι δεν εργαζόμαστε πραγματικά και σκληρά.Είναι ένα συνεχόμενο παιχνίδι που μαθαίνεις εσένα και τον κόσμο γύρω σου. Κατά τα άλλα είναι όπως όλα τα άλλα επαγγέλματα φέρει ευθύνες, απαιτήσεις, συνεχής εκπαίδευση, πολύωρη προετοιμασία. Και ως επάγγελμα, ισότιμο με τα άλλα οφείλει να αντιμετωπίζεται, ούτε ανώτερο ούτε δεύτερης κατηγορίας ή ως χόμπυ.

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, πώς όμως πιστεύετε ότι μπορούμε να τις κάνουμε καλύτερες;

Οι μέρες που περάσαμε και περνάμε ακόμα είναι όντως δύσκολες, αλλά μέσα στις μεγαλύτερες δυσκολίες φαίνεται η προσωπική ευθύνη τι θα επιλέξεις να είσαι, και τι θα επιλέξεις να δεις. Πιστεύω βαθύτατα ότι είναι θέμα του καθενός της καθεμιάς που επιλέγει να κοιτάξει.Για παράδειγμα με εχει συγκλονισει και μενα , όπως κάθε ανθρώπου (που είναι άνθρωπος), η δολοφονία του Φλοιντ απο τη μια και ο οποίος δεν γυριζει πισω σαφέστατα, απο την αλλη μου δινει ελπιδα που με κίνδυνο της ζωης τους ειναι ολοι εξω στους δρομους. Στην Αμερική η αστυνομία έχει δικαίωμα να πυροβολήσει τους διαδηλωτές. Δεν θα έπρεπε να συμβεί κάτι κακό για να ταρακουνηθούμε! Πάντα πίστευα στην δύναμη της αλληλεγγύης και της ομαδας, αλλα μιας ομάδας από ολότητες, από ολοκληρωμένα άτομα,όχι μάζα. Διότι τηνμάζα μπορεί να την κατευθύνει κανείςόπως ορίζει.Η απάντηση στο πως θα γίνουν καλύτερες οι μέρες μας, είναι η αλληλεγγύη με τους άλλους και η συνειδητοποίηση οτι είμαστε μέρος ενος όλου. Ήδη το κίνημα Support Art Workers, στο οποίο συμμετέχω ενεργά στις κινητοποιήσεις, και η έκταση που έχει πάρει μας απέδειξε για άλλη μια φορά ότι αν είμαστε ενωμένοι οι άνθρωποι κάνουμε θαύματα.

Πώς μπορεί η Τέχνη να «φωτίσει» το σκοτάδι του εγκλεισμού;

Πράγματι φώτισε τον εγκλεισμό. Μας κράτησε συντροφιά όλες αυτές τις μέρες που μείναμε σπίτι. Δεν μπορώ να θυμηθώ μια μέρα που να μην υπήρξε η τέχνη για συντροφιά σε όποια μορφή. Είτε με μουσική είτε διάβασμα είτε με κάποιες παραστάσεις και απο φορείς και θέατρα εντός και εκτός Ελλάδας που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε. Το θέμα είναι ότι με όλο αυτό που έγινε έπειτα με την τόση απαξίωση και αδιαφορία του ίδιου του Υπουργείου και με την πλήρη απαξίωση των καλλιτεχνών και ότι δεν υπήρξε σεβασμός στα πνευματικάδικαιώματα, συνειδητοποίησα έπειτα ότι δεν ήταν καθόλου καλό τελικά αυτό που έγινε για την τέχνη και τους ανθρώπους που εργάζονται. Η οποία τέχνη φέρει την έννοια της δημιουργίας και του μοιράζομαι κάνω κάτι για να το μοιραστώ για να πω κάτι να το επικοινωνήσω αυτό από μόνο του δίνει φως και ελπίδα. Και όσον αφορά το θέατρο μοιράζομαι εκείνη τη στιγμή σε πραγματικό χρόνο μαζί σου και αυτό δεν αντικαθίσταται ευτυχώς με τίποτα.

Πού ήσασταν πριν την πανδημία;

Πριν την πανδημία ήμουν στη περίοδο προετοιμασίας και προβών για τις πτυχιακές μου εξετάσεις. Φέτος ειμαι στο τρίτο έτος της Δραματικής σχολής του Ιάκωβου Καμπανέλλη και με τους εξαιρετικούς μας δασκάλους, κάναμε πρόβες για την τελική μας παρουσίαση για το Υπουργείο Πολιτισμού. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, καθώς τελευταία χρονιά στη δραματική. Ουσιαστικά οι περισσότεροι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί αυτό περιμένουμε μετά τα 3,4 χρόνια στη σχολή, την πρώτη στο πλαίσιο της σχολής ολοκληρωμένη δουλειά, την παράσταση ! Θα ήθελα να μιλήσω για το μετά την πανδημία κυρίως που μας βρήκε μουδιασμένους να προσπαθούμε να κάνουμε θέατρο να επικοινωνήσουμε χωρίς να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο. Και να πρέπει να αλλάξει τελείως όποια σκηνοθεσία είχαμε και να έχουμε 2 μέτρα απόσταση με τους συναδέλφους μας. Και στα καφέ και στα λεωφορεία είμαστε ο ένας πάνω στον άλλο κυριολεκτικά. Ανοίγουν όλα δεν τηρούν κανένα μέτρο και κάθε φορά που περνώ από ένα καφέ κάνω την ίδια σκέψη με το ίδιο παράπονο. Γιατί δεν μπορούμε να παίξουμε θέατρο όπως πριν; Ειναι τόσο άδικο που συμβαίνει αυτό και πλήττει κυρίως την παιδεία και τον πολιτισμό.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Αυτό είναι πραγματικά άξιο προσοχής και σχολιασμού. Η δική μου εξήγηση είναι και η απάντηση που έδινα στους οικείους μου όταν με ρωτούσαν και τι θα απογινεις, και τι θα τρως και δεν υπάρχουν δουλειές. Είναι πια τόσο κορεσμένοι οι περισσότεροι κλάδοι και τέτοια ανεργία και αβεβαιότητα που πιστεύω ότι ίσως είναι μια πραγματική εικόνατων ατόμων οι οποίοι επιλέγουν μια φορα να ασχοληθούν με ο,τι πραγματικά αγαπούν, με την τέχνη της υποκριτικής αλλά και οποιασδήποτε άλλης τέχνης ! Και αυτό είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον!

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

2013. Παίζω με την θεατρική ομάδα του Γαλλικού στη Φιλοσοφική σχολή. Έχω ένα καταπληκτικό μέρος στην παράσταση όπου κάνω έναν κομμωτή ως βασικο ρόλο και τραγουδώ ( στα γαλλικά φυσικά...κλάμα !) τελειώνει αυτό το κομμάτι και υπήρχε άλλη μια σκηνή και στην επόμενη έβγαινα ως αστυνομικίνα οπότε έπρεπε να σβήσει φως για αλλαγή σκηνής και είχα είσοδο έξοδο από άλλη κουίντα, το φως δεν έσβησε ποτέ έπρεπε να πάρω την απόφαση να τρέξω από την μια κουίντα στην άλλη (καθώς δεν επικοινωνούσαν ) και τρεχω και γλιστράω και φεύγει περουκίνι και ξεκαρδίζονται όλοι κυρίως η μητέρα και η παρέα μου και έχουν γυρίσει όλοι και τους κοιτάνε καθως συνεχίζουν για πολύ ώρα να γελούν. Το πιο αστείο για μένα είναι ότι πέραν του γεγονότος που ήταν όντως αστείο γελούσαν καθ'όλη την διάρκεια διότι δεν καταλάβαιναν καθόλου μα καθόλου γαλλικά... Και αυτό το έκανε ακόμα πιο αστείο. Άντε να τους συστήσεις μετά σε θίασο καθηγητές κλπ. Όλο λάθος και όλο τόσο ξεκαρδιστικό!

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την υπόλοιπη χρονιά;

Σχέδια... από τη μια δύσκολο για το τόσο αβέβαιο μέλλον. Αλλά μετά από καιρό έχω αρχίσει να ονειρεύομαι και ό,τι ονειρεύομαι να το πραγματοποιώ. Θα συνεχίσω με ό,τι κάνω για την προσωπική μου εξέλιξη αλλάζοντας όπως ήδη έχω ξεκινήσει πολλές συνήθειες μου και εύχομαι να τις διατηρήσω όσον αφορά τον περιβάλλον και τη φύση... προσπαθώ ένα φιλικό τρόπο ζωής προς το περιβάλλον, γιατί τώρα πάρα άλλοτε είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι μέρος της συνειδητοποίησης του ανήκειν και το όλον. Γενικά από την καραντίνα και έπειτα νιώθω μια μεγάλη ανάγκη επαφής και σύνδεσης με τη φύση οπότε μου έχω υποσχεθεί περισσότερο χρόνο για εξορμήσεις. Επίσης να εξελίξω τα εργαλεία μου ως ηθοποιός, όχι ότι σταματάει ποτέ αυτό. Ήδη έχω αρχίσει να σχεδιάζω νέα projects και επίσης συζητώ με φίλους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες να οργανώσουμε προγράμματα ανταλλαγής νέων με θέμα τον ακτιβισμό και την τέχνη. Θέλω καιρό να αρχίσω να γράφω δικά μου projects. Διότι όσο κοινότυπο και αν μπορεί να ακουστεί μπορεί να μην έρχεται έτσι η αλλαγή μόνο με καλλιτεχνικές δράσεις αλλά κάτι μετακινείται και αυτό είναι κάτι!!! Επίσης από το 2018 γεννήθηκε η θεατρική ομάδα Bow, όπου έχω την απέραντη χαρά να είμαι και ιδρυτικό μέλος της μαζί με την υπέροχη Τίνα Τζάθα και φυσικά ετοιμάζονται πολλά νέα και φρέσκα πραγματάκια με τη νέα σεζόν.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Αυτό που μου έρχεται στο νου είναι με αφορμή μια κουβέντα με καλή μου φίλη, πρώτον αν και κοινότυπο να είσαι η αλλαγή που θες να δεις. Να είσαι ο σκηνοθέτης της ζωής σου και να διαλέξεις πολύ μα πολύ προσεκτικά τους συμπρωταγωνιστές σου γιατί αυτό που είναι οι κοντινοί σου αυτό θα γίνεις. Και επίσης κριτική σκέψη σε όλα, πάλι σαν σκηνοθέτης ή όπως αγαπώ να λέω το τρίτο μάτι να βγαίνεις από μια κατάσταση και να την παρακολουθείς σαν εξωτερικός παρατηρητής πριν δράσεις.