Ελένη Δικαίου: "Ψυχή κάθε μυθιστορήματός μου είναι πάντα μια αλήθεια, κάτι το οποίο έχει αγγίξει και την δική μου ψυχή."

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με ποιο κόστος;

Η γραφή σε επιλέγει, τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ, μόνο έτσι είναι δυνατόν να λειτουργήσει η μαγική διαδικασία μέσα από την οποία μπορείς να επικοινωνείς γεγονότα και συναισθήματα, μια διαδικασία η οποία μαζί με την επιθυμία να εκφραστεί κανείς με λέξεις πρέπει να εμπεριέχει το «χάρισμα» και την απόφαση για πολλή και σκληρή δουλειά. Όσο για το κόστος, δεν υπάρχουν μέτρα όταν ο έρωτας ανάμεσα σε σένα και την γραφή είναι αμοιβαίος, γιατί ακόμη και οι προσωπικές θυσίες, οι οποίες είναι πολλές, αποκτούν διαφορετικό νόημα.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο της ζωής σας το όποιο να έπαιξε ενεργό ρόλο στην ενασχόλησή σας με την γραφή;

Στην οικογένειά μου γνωρίζαμε όλοι και την αξία και την απόλαυση της ανάγνωσης, η επιθυμία να γίνω συγγραφέας νομίζω πως ξεκίνησε από εκεί.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Ψυχή κάθε μυθιστορήματός μου είναι πάντα μια αλήθεια, κάτι το οποίο έχει αγγίξει και την δική μου ψυχή, κάτι που έζησα, που είδα, κάτι που διάβασα. Η φαντασία ντύνει αυτή την αλήθεια η οποία ορισμένες φορές αποτελεί το κύριο μέρος του βιβλίου ενώ κάποιες άλλες την βάση για να δομηθεί ο μύθος.

Υπάρχει κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας που δυσκολεύει τη γραφή σας;

Είναι παράξενο, αλλά αυτό το οποίο αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα μου αντί να με δυσκολεύει στην γραφή λειτουργεί ακριβώς αντίθετα. Στην προσωπική μου ζωή δυσκολεύομαι να πω πράγματα τα οποία θα «πονέσουν» σε αντίθεση με τα βιβλία μου. Στο «Μου μαθαίνετε να χαμογελάω σας παρακαλώ» ήμουν η πρώτη η οποία σε εφηβικό μυθιστόρημα μίλησε για ψυχολόγο σε μια εποχή (1992) στην οποία το να ζητήσει κανείς την βοήθεια ψυχολόγου εθεωρείτο θέμα ταμπού. Το «Αναζητώντας τους χαμένους ήρωες» είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο διαδραματίζεται στα χρόνια του Εμφύλιου , δύσκολο θέμα που πονάει ακόμη, όμως χαίρομαι γιατί αυτή την στιγμή θεωρείται ένα από τα πιο αμερόληπτα, για κάποιους το πιο αμερόληπτο εφηβικό μυθιστόρημα που έχει γραφτεί για εκείνη την εποχή. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο απλά τελειώνοντας να αναφέρω κάτι σχετικό για τον «Τελευταίο Έλληνα της Σμύρνης», μια πρόταση από την παρουσίαση του βιβλίου στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας Αττικής

«Πρόκειται ασφαλώς για μία συγγραφική ερευνητική δουλειά όχι μόνο αρκετά δύσκολη, αλλά θα λέγαμε και αρκετά τολμηρή.» Μητροπολίτης Νέας Ιωνίας, Φιλαδελφείας , Ηρακλείου και Χαλκηδόνος κ.κ.Γαβριήλ

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο. Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;

Τίτλος του τελευταίου μου βιβλίου είναι: «Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης».Ως συγγραφέας βιβλίων τα οποία απευθύνονται κατ' αρχάς σε νέους είχα πάντα στο μυαλό μου ότι όφειλα να γράψω ένα βιβλίο για τον Χρυσόστομο, τελευταίο Μητροπολίτη της Σμύρνης, το όφειλα στην Μικρασιατική μου καταγωγή. Κι αυτό έκανα τελικά. Έγραψα τον Τελευταίο Έλληνα της Σμύρνης προκειμένου να γνωρίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι και κυρίως οι νέοι άνθρωποι αυτόν τον σπουδαίο ιεράρχη και άνθρωπο, έναν γενναίο ο οποίος ξεπέρασε τα όρια του ατομισμού παράδειγμά προς μίμηση για όλους.

Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος από το 1993 έχει ανακηρυχθεί Άγιος της Εκκλησίας μας.

Η αμοιβή μου από τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου θα διατεθεί για την ανέγερση ναού προς τιμήν του στην Νέα Ιωνία Βόλου.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Μα αν δεν σε συγκινεί ένα βιβλίο, αν δεν μιλάει στην ψυχή σου γιατί να το διαβάσεις;

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

«ως χαρίεν εστ άνθρωπος όταν άνθρωπος ει»

Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος.

Ετοιμάζεται κάποιο καινούργιο έργο;

Αυτή την στιγμή «ζω», όλοι ζούμε πράγματα τα οποία ξεπερνούν όσα είχαμε μάθει μέχρι τώρα. Δεν μπορείς να κάνεις ταξίδια.Το μυαλό έχει αυτή την δυνατότητα, αλλά θα ήταν κρίμα να κρυφτείς σαν την στρουθοκάμηλο στην άμμο πίσω απ' τα ταξίδια και να αφήσεις την πραγματικότητα να σε προσπεράσει. Από την στιγμή που το συνειδητοποίησα έπαψα να νιώθω άσκημα γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω με λέξεις και φράσεις, να δώσω τέλος σε μισοτελειωμένα κείμενα. Αυτή την στιγμή ζω, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει ξανά ταξίδια του νου όταν όλα μπουν σε μια σειρά, κι αυτό δεν σημαίνει όταν όλα γίνουν όπως πριν, γιατί σίγουρα τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Πριν από αρκετά χρόνια έγραψα την «Κοιλάδα με τις πεταλούδες». Οι ήρωές μου ζουν κλεισμένοι σε μια πόλη η οποία έχει χτιστεί πάνω από μια αποξηραμένη λίμνη, ένας γυάλινος θόλος την προστατεύει από το εχθρικό περιβάλλον, τα παιδιά έχουν αντικαταστήσει τις οθόνες με την σχολική τάξη, ακόμη και το άγγιγμα από το χέρι ενός φίλου είναι κάτι άγνωστο, μέχρι που εμφανίζεται «ο κίνδυνος»... Πίστευα τότε ότι είχα ταξιδέψει με τον νου σε ένα μέλλον αρκετά μακρινό. Έκανα λάθος. Μακάρι όταν οι μέρες θα πάψουν να τρέχουν κυνηγώντας η μια την άλλη με καινούργιες ειδήσεις για νεκρούς θύματα του covid-19, το ελπιδοφόρο τέλος εκείνου το ταξιδιού που έκανα με τον νου στην «Κοιλάδα με τις πεταλούδες» να αποδειχτεί ότι δεν ήταν απλά «επιστημονική φαντασία».